Op 16 januari 2024 is Lies Hoedemaeker overleden.
Lies is in 1929 geboren in Nederlands-Indië. In de oorlog kwam ze samen met haar moeder en broertjes in het Jappenkamp terecht. Haar moeder heeft het niet overleefd. Na de bevrijding ging ze als 16-jarige alleen met haar twee broertjes, waarvan de jongste toen 4 jaar was, met de boot terug naar Nederland. Ze was dus al heel vroeg gewend op haar eigen kompas te varen.
Bij Groei & Bloei was ze van 1991 tot 2008 reisleidster van de dagtochten. Ze had de boel goed in de hand. Als Lies zei dat de bus om twee uur weer zou vertrekken, dan moest je het niet in je hersens halen om later te komen. Dan zat je gewoon op tijd in de bus. Dat dwong ze gewoon af.
De planning van die reizen was heel wat, zeker in de beginjaren, want toen was er nog geen mobiele telefoon, geen routeplanner en geen internet. Alles moest per telefoon en met papieren brieven om de afspraken te bevestigen. Lies regelde ook de lunch. In mijn beleving bijna altijd met kroketten. En als er dan mensen waren die geen kroketten wilden, (onbegrijpelijk voor Lies en voor mij) dan waren Lies en ik niet te beroerd om een tweede kroket te nemen. Zij met extra veel roomboter op het broodje.
Er was een commissie die de vijf dagtochten per jaar plande. Maar als die commissie bij elkaar kwam, had Lies het programma al rond. De commissie had niet veel in de melk te brokkelen. Met wat meebewegen en duwen en trekken lukte het de commissieleden wel om enige invloed op het programma uit te oefenen, maar de dagtochten waren in Lies’ beleving haar ding! En ja, het ging goed. De bussen waren vol en we hielden er als vereniging altijd wel wat geld aan over, al was dat niet het streven.

Toen ze er na 17 jaar mee stopte, heeft onze vereniging besloten haar tot erelid te benoemen. Groei & Bloei Zuid-Kennemerland bestaat dan 145 jaar. Voor zover we kunnen nagaan, is Lies het enige erelid dat we ooit hebben gehad. Dat erelidmaatschap geeft dus wel aan dat zij voor onze vereniging heel erg belangrijk is geweest.

Onze vereniging zal haar zeker missen. 

                                                                                   Jan Brouwer