In deze benarde Corona-tijden zijn en worden we regelmatig geconfronteerd met onze onherroepelijke sterfelijkheid: in talk-shows op TV en in de kranten worden we met een waterval aan informatie overspoeld.
Je hoopt van ganser harte dat deze verderfelijke pandemie heel ver van je bed blijft en dat er spoedig een adequaat vaccin beschikbaar zal zijn. 
Omzichtigheid en hygiëne zijn nu de toverwoorden en de meeste mensen maken er inmiddels maar het beste van. Het gevoel om ‘in hetzelfde schuitje te zitten’ versterkt onze saamhorigheid en een vrijwel lege agenda kan tevens een rustgevende factor zijn. Ook onze tuinen varen er wel bij! 
Mocht er onverhoopt toch iets onherstelbaars en onvoorstelbaars in ons bestaan gebeuren dan draaft de karavaan van het leven stug door... de mooie ‘herinneringsprentjes’ moeten voor ons geestesoog in een kleurrijke ‘eregalerij’ bijgezet worden, helaas.

Voor nabestaanden komt er na verloop van tijd misschien ook de vraag op: wat te doen met de as van onze dierbare na een crematie?....verstrooien, bewaren of........
Onlangs kwam er iets bijzonders op de proppen: ‘een dierbare kan voortleven in iets tastbaars, dat groeit en bloeit; een hoopvol nieuw begin’, aldus de website van een kwekerij in landelijk Zuid-Holland. Daar bestaat de mogelijkheid om een boompje of heestertje naar eigen keuze uit te zoeken. Daarna wordt er een afgewogen deel van de as van de overledene vermengd met de juiste potgrond om de jonge boom of tere heester goed in de kweekpot te laten floreren. Deze handeling geschiedt in tegenwoordigheid van de nabestaanden, waardig en respectvol. 
Vervolgens wordt alles keurig verzorgd en zodra de tijd rijp is, kan de prille aanwinst uitgeplant worden in een natuurgebied of desgewenst in eigen tuin. De urn met de verdere asrestanten kan eventueel ook in het plantgat worden ingegraven, zodat de wortels de urn op den duur zullen ‘omarmen’. Deze herdenkingsbomen en – heesters kunnen naast een troostrijke gedachte ook als rouwverwerking een zekere rol vervullen. 
Als iemand jarenlang met zijn hond in een bepaald gebied heeft gewandeld en er is daar een plek om bv. een rode beuk te planten, gevoed door zijn as.....wat een prachtige en vredige nagedachtenis!
De beheerder van zo’n natuurgebied of buitenplaats moet uiteraard om toestemming worden gevraagd. Ook de keuze van de boom zal dan in overleg gaan; een toekomstige woudreus heeft immers licht en ruimte nodig. 
In het kader van de huidige CO2 discussies is zo’n aanwinst voor de natuur zeker ook een pluspunt.

Na het meestal intense verdriet en het verlies van een geliefd persoon is deze ‘vondst’ misschien wel een fijn houvast – letterlijk en figuurlijk – voor de achterblijvers.

                                                                          Hélène Cornet-Verkleij

P.S. Informatie is bij het bestuur bekend.